เพื่อนๆ เคยรู้สึกว่าการเล่นเครื่องเสียงแล้ว เป็นทุกข์บ้างไหมครับ
แปลกนะ บางครั้งผมรู้สึกว่าเครียดกับการเล่นเครื่องเสียงมาก จนบางครั้งต้องหยุดพักสักหน่อย พอมีแรงค่อยมาปล้ำกันใหม่
เรื่องของเครื่องเสียง น่าจะเป็นเรื่องของงานอดิเรกที่เราหลงไหล และมีความสุขไม่ใช่หรือ แต่ทำไมพอไม่ได้ดั่งใจ รู้สักเครียดจังแฮะ
หนึ่งในนิสัยที่ทำให้ผมมีความสุขยากคือ นิสัยการจับผิดเสียง จับผิดเสียจนไม่ฟังเพลงกันแล้ว
กีต้าร์ไม่ได้ยินเสียงตัวบอดี้ เปียโนไม่ลงต่ำพอ กลองมัว เบสไม่ชัด เวทีเอียง ไม่ได้ระนาบ และอื่นๆ อีกสารพัน ฟังจับผิดทุกอย่าง แต่ไม่ได้ฟังเพลงเลย
มานั้่งคิดดู เครื่องดนตรีนั้น คืออุปกรณ์ที่ใช้ในการถ่ายทอดอารมณ์บทเพลง ประกอบด้วยเนื้อหาในคำร้องและการถ่ายทอดร้องออกมา
ศิลปินคงรู้สึกเศร้าใจ ที่คนฟังเอาแต่ฟังจับผิด แต่ละเลยถึงเนื้อหาสำคัญของเพลงที่ศิลปินได้ประพันธ์ขึ้น และได้ถ่ายทอดออกมาให้คนที่ชอบเพลงคอเดียวกันได้ซึมทราบ แต่ผมกับเอาแต่จับผิดเสียนี่ ตกลงจะฟังเพลง หรือฟังจับผิดเสียง จับผิดเวทีกัน
ทุกวันนี้พยายามจะกลับมาเป็น musiclover อีกครั้งหนึ่ง เหมือนเมื่อตอนสมัยเรียนที่ทุกวันจะพก ซาวด์เบาท์ไอว่า พร้อมด้วยเทปพีค้อก และเทปรวมฮิตที่ทำเอง ความสุขในการฟังเพลงในตอนนั้ ช่างเข้าถึงได้ง่ายดีแท้
เล่าให้เพื่อนฟัง มันก้อบอกว่าเรามันเครียดไป ก้อคงจะจริง แต่ยังไงสักพักก้อกลับมาพยายามจูนระบบตัวเองให้ได้ใกล้เคียงกับที่เราคาดหวังไว้ (เท่าทีฟร้อนท์ addzest แอมป์ butlerตัวเดียว ขับเจ้าไดเนาสามทางที่หลับหูหลับตาทำพาสสีฟเอง
สงสัยจะบ้าอยู่คนเดียวหรือเปล่านี่ หะหะ แชร์กันหน่อยนะครับ
ปล บางครั้งผมนอนพิมพ์โน้ตบุ้คบนตัว แล้วเปิดเพลงฟัง...เอ๊ะ ฟังจากโน้ตบุ้คนี่ได้อารมณ์ไม่น้อยเหมือนกันนะนี่ พอมีเวทีด้วยนะนี่ คงเป็นเพราะความคาดหวังน้อย ก้อเลยฟังได้ไพเราะง่ายๆ ได้มั้ง :D
|
